Een tijdje terug ben ik ‘begonnen’ met dit blog ‘Schrale troost’. Al bij het typen van deze titel moest ik zo huilen dat ik niet meer verder kon schrijven. Nu zijn we wéken verder en weet ik helemaal niet meer waarom en wat ik dan schrijven wilde. Ik weet alleen nog maar dat het diepe verdriet er was. Hoe bizar is dat? Intens verdrietig zijn, daardoor zélfs niet meer kunnen schrijven, dát betekent wel wat voor mij! En dan niet meer weten waarom? Ik ga mijn brein nog even knagen, want dit kan ik niet uitstaan. Duhh zeg..
Schrale troost
is het dat wij hier
blij zijn
als behandeling nog een optie is
dat wij zeggen proost
weer een nieuw pad
wat fijn
ja, laten we blij zijn
Schrale troost
is het
dat wij ons troosten
wanneer we iemand missen
met
dat we blij zijn
dat we die iemand
hebben mogen kennen
in vriendschap
proost
wat fijn
laten we blij zijn
Schrale troost
heb ik ervaren
vervloekt
heb ik
mijn eigen woorden
en toch
geproost
op het leven
van hem
en hen
dat ik heb mogen leven
en béleven
met hem
en hen
die ik heb liefgehad
díep liefgehad
intens liefgehad
Pijnlijk
tranen
zijn geen tranen meer
rijgen zich aaneen
tot een eindeloze stroom
pijnlijk
dan toch te zeggen
zo’n belangrijk deel
van mijn leven
jij
proost
wat fijn
laten we blij zijn
dat
ik
dat
zeggen
mag…
Blij
blij zijn
elke lach
die pijn doet
toch
ja
dankbaar
voor die lach
ook al doet ie pijn
hij
ís
er wel
bij mij
ván mij
ja
dankbaar
pijnlijk dankbaar
voor ál
wat was
en blijft
bij
mij
ván mij
vóór mij
blij
want jij
hoort
bij
mij
Sja…
Schrijven is mijn uitlaatklep, mijn vangnet, mijn IK.
Als ik dát niet meer kan, is het mis. Ik had het verstopt. Die té grote pijn. Want het was mis op de dag dat mijn zó dierbare petekind 50 geworden zou zijn. Ik ben blij dat hij me heeft kunnen verlammen en ik niet verder dan de titel kwam. Verlamd en dat zelfs voor langere tijd. Zó diep, zó intens, zó groot mijn liefde voor hem. Altijd. Elke seconde van elke dag van ál die jaren dat je er hebt mogen zijn en van al die jaren zonder jou die nog volgen. Met jou toch áltijd bij mij, ín mij, deel van mij, deel van mijn bestaan.
Gisteren was je er één jaar niet meer. En toch ben je er voor altijd. En altijd. En altijd.
Zonder jou
ben ik
mét jou
altijd
!