Schrijven is mijn passie en dat al van kinds af aan. Ik schrijf van alles, voor van alles, voor wie wil, voor wie het nodig heeft, en zo meer. En ja, natuurlijk schrijf ik vooral ook voor mijzelf. Uiteraard gebeurt het wel eens dat ook ik niet weet wat te zeggen / schrijven. Voornamelijk op de site van kanker.nl waar ik niet alleen zelf schrijf, maar ook lees en reageer bij anderen. Niet te vergeten ook dat ik er moderator mag zijn van verschillende gespreksgroepen, waaronder die van mijn kankersoort. Dat terzijde. Soms staat ook deze spreker stil en moet ik oprecht nadenken hoe mijn woorden ‘in te pakken’, hoe mijn gevoelens te verwoorden. Niet vaak, niet lang, maar toch. Hoe groot de schok toen ik een aantal weken geleden een blog wilde schrijven en niet verder kwam dan de titel. Nul tekst. Niets. Alleen een grote stroom tranen. Die niet alleen eindeloos leek, maar dat ook was.

Ik. Ik die wekenlang niet schrijven kan. Tenminste niet voor mijzelf. De dagelijkse berichtjes voor anderen waren geen probleem. Schrijven voor mij blokkeert. Totdat het er ineens weer is. Ja, ik weet het, met schrijven geef ik intens uiting aan mijn gevoel. Ik ben blij dat het er staat. Dat ik het lezen kan. Helemaal wat het is. Waarmee ik in ieder geval al één iemand het zetje tot verwerking heb gegeven. Hoe dankbaar ik daarvoor ben!

Laat je me weten hoe jij het vindt?

Dank!
Liefs Hebe xx

Gedichten